Þarfur þjónn en vondur herra

Það er hrikalegt að fylgjast með átökunum í kringum Glitni þessa dagana. Af umræðum Agnesar Bragadóttur og Sigurðar G. Guðjónssonarí Íslandi í dag og viðtalinu við Þorstein M. Baldvinsson í Kastljósi í gær má draga þá ályktun að ýmislegt á enn eftir að ganga á áður en rykið sest.

Á meðan er krónan enn við sama heygarðshornið - hún fellur og fellur. Ósköp væri nú gott ef einhver gæti sagt okkur fyrir víst hvenær botninum væri náð. Það myndi a.m.k. minnka óvissuna hjá almenningi í landinu. Hvað getur hún eiginlega fallið mikið? Maður heldur alltaf einhvern veginn að botininum hljóti að vera náð en nýr dagur afsannar það iðulega. Það er vond tilfinning að þetta geti bara haldið svona áfram endalaust.

Þegar Bandaríkjaþing felldi tillöguna um björgunaráætlunina fyrir fjármálageirann á mánudag þrátt fyrir stuðning forystumanna flokkanna í þinginu þá kviknaði sú tilfinning að um óviðráðanlegt ástand væri að ræða. Þegar þessi spilaborg byrjar að hrynja þá virðast stjórnvöld lítið geta gert til þess að koma í veg fyrir hrunið.

Lærdómurinn af þessari atburðarrás hlýtur að vera sá að nauðsynlegt sé að bæta og efla regluverkið í kringum fjármálamarkaði heimsins. Markaðurinn virðist eiga mjög erfitt með klóra sig út úr vanda sem þessum. Það sýna björgunaraðgerðir fjölmargra ríkja. Almenningur í þeim ríkjum hlýtur að eiga kröfu til þess að fjármálamarkaðurinn starfi eftir skýrum og gegnsæjum reglum ef það lendir á almenningi að koma fjármálafyrirtækjunum til aðstoðar þegar illa árar.

Markaðurinn er þarfur þjónn en vondur herra. Þessi orð eiga - eins og alltaf - mjög vel við núna.