Vatnajökulsþjóðgarður stofnaður

Þann 7. júní síðastliðinn var ég viðstaddur ánægjulega samkomu í Skaftafelli í tilefni af stofnun Vatnajökulsþjóðgarðs. Þar var Þórunn Sveinbjarnardóttir, umhverfisráðherra stödd ásamt aðstoðarmanni sínum, Önnu Kristínu Ólafsdóttur, sem jafnframt er formaður yfirstjórnar Vatnajökulsþjóðgarðs. Umhverisráðherra var þarna mættur til þess að undirrita - við hátíðlega athöfn - reglugerð fyrir þjóðgarðinn og þar með að stofna hann formlega. Margt var um manninn enda um stóran og ánægjulegan áfanga að ræða.

Vatnajökulsþjóðgarður er stærsti þjóðgarður Evrópu og hann er stórvirki á svið náttúruverndar. Langt er um liðið síðan fyrst var farið að ræða um Vatnajökulþjóðgarð og mikil vinna hefur farið í að koma honum á laggirnar. Þannig að hér er um gríðarstóran áfanga að ræða. Þó liggur það fyrir að heilmikil vinna er framundan hjá stjórn garðsins í uppbyggingu hans. Eftir er að útfæra það hvernig menn ætla að markaðssetja þjóðgarðinn og hvernig þeir, sem stunda ferðaþjónustu og matvælavinnslu á áhrifasvæðum garðsins, geta nýtt sér tilurð garðsins sér til framdráttar. Enginn vafi er á því í mínum huga að miklir möguleikar eru fyrir hendi fyrir þá aðila sem stunda atvinnurekstur innan þessari greina til þess að bæta samkeppnisstöðu sína með tilkomu stærsta þjóðgarðs Evrópu. Í því liggja mikil tækifæri sem við verðum að nýta okkur.

Hins vegar olli það mér og fleirum töluverðum vonbrigðum þegar yfirstjórn þjóðgarðsins tók ákvörðun um að starf framkvæmdastjóra yfirstjórnarinnar yrði staðsett í Reykjvavík. Vonir Hornfirðinga stóðu til þess að höfuðstöðvarnar yrðu hérá Hornafirði í Ríki Vatnajökuls. Enda hafa sveitarstjórnarmenn og fleiri lengi talað fyrir því að það gæti orðið að veruleika.

Það hefur verið boðað af mörgum að náttúruvernd og atvinnuuppbygging séu ekki andstæðir pólar, að náttúruvernd geti í raun falið í sér atvinnuuppbyggingu og því trúðum við og gerum raunar enn. Þess vegna olli það verulegum vonbrigðum að stjórn þjóðgarðsins skyldi ákveða að fara þessa leið. Sú leið er ekki verið til þess fallin að gera náttúruverndina að trúverðugum kosti, í augum landsbyggðarfólks, þegar kemur að atvinnuuppbyggingu. Það er auðvitað alvarlegt mál ef ráðamönnum er alvara með því að gera náttúruvernd að raunhæfum kosti í atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni.